ایران

سی و یک ساله ام...

ایران‌را در خون دیدم در آبانی که گذشت...

این جغرافیا واین هوایی که من در آن نفس میکشم

هوایش سرب دارد..زمینش خشکسالی ست

خوزستانش درغبار است..کردنشینش کولبریست که

که هرروز خون جاری میشود ازآن...

لرستانش آبستن ویرانی وسیل است

وبرادرم  در آذربایجانش بعداز زلزله ی اخیرخانه ندارد

ومحصلش بیم کارآینده دارد..ونان آورش بیم نان دارد

خیابانش عصبی ست...هنرمندش بی عارست

بیکاراست...معترض است...

خبرنگارش بازجوست...تلویزیونش جادوست...رئیس جمهورش ناجور

وواعظ بی وضع دارد...علی فروغی دارد...عادل فردوسی دارد...مهنازافشاردارد...مسیح علی نژاد دارد..لاریجانی ها دارد

رفسنجانی های تمام نشدنی دارد...نمایندگان همیشه درخواب دارد

..وعلی و نور علی نورها دارد..مرتدکافربسیج

وتحریمو کلی شبکه ها دارد و بگم بگم ها وشکواییه ها

وبنزین سه هزار تومانی دارد...آخ بنزین...

بنزین و سربازدرزین و خون در جین و  دارد

و بااین همه بی چیزاست و همه چیزاست